maandag 17 juni

Om half 7 was zo ongeveer de hele camping al wakker, het is hier gewoon te warm om te slapen. Kouder als een graad of 23 is het vannacht niet geweest.

Dus toch maar eens even bedenken wat we nu zouden gaan doen vandaag.

Omdat het erg jammer is om Amerika te verlaten zonder dat we een slotcanyon hebben gezien toch maar besloten om de Buckskin Gulch Slotcanyon te gaan doen.

In de Vermillion Cliffs Paria Wilderness Area ligt de langste slot canyon van de USA, de Buckskin Gulch, de canyon is over een onafgebroken afstand van 20 kilometer slechts 1,5 tot 3 meter breed. De totale canyon is 21 mijl (34 kilometer) lang.

Buckskin Gulch is niet alleen de langste, maar ook nog eens de diepste slot canyon. De grillig gevormde wanden bereiken op veel plaatsen een hoogte van zo’n 150 meter. De wanden bestaan uit zeer donker Navajo Sandstone; omdat het zonlicht slecht in de canyon kan doordringen is het daarbinnen dan ook donker en koel.
Gelukkig was de heentocht nog niet zo warm, graad of 30. Je hebt praktisch geen schaduw, maar met wat uitrusten en veel drinken lukte het wel.

Na 10 mijl dirtroad kwamen we bij de parkeerplaats. Vanaf hier was het lopen , de droge Wash door. De rotsen aan weerszijden van de Coyote Wash werden hoger en kwamen dichter bij elkaar: je liep vanzelf de kloof Wire Pass binnen. In deze kloof waren drie korte maar wel zeer mooie slot canyon gedeeltes, het laatste deel was op sommige plekken minder dan 1 meter breed. De wanden van Wire Pass waren minder hoog dan die in Buckskin Gulch, en daardoor heeft de zon hier meer kans om binnen te komen. Op gegeven moment stuit je op een tussen de wanden vastgeklemd rotsblok van ongeveer 1.70 meter hoog, het was gelukkig eenvoudig om hier overheen te klimmen. Soms zag je – boven je hoofd – takken die tussen de wanden zitten vastgeklemd: bewijzen van de flash floods die soms door de canyon heengaan. Die flash floods kunnen de omstandigheden in de canyon steeds veranderen.Aan het einde van Wire Pass bereikte je een open plek, die aan alle zijden door hoge rotsen werd omsloten. In de wand rechts bevond zich een diepe alcove. Ook zagen we hier tijdens het rusten petroglyphs.. Toen we de open plek inliepen, liet Albert een boer. De mensen die voor ons liepen, schrokken zich rot. Het echoot daar nogal.....hihi
Vanaf de open plek, aan het einde van Wire Pass slot canyon, kan je Buckskin Gulch zowel naar links als naar rechts toe binnenlopen. In het linkergedeelte is de ondergrond zanderig, en de wanden komen aan de bovenzijde niet dicht bij elkaar. We vonden deze kant niet zo spectaculair. De rechtertak is heel anders, het is er smaller, aanmerkelijk donkerder, en de ondergrond bestaat hier zowel uit zand, rotsachtige bodem en heel veel keien. De wanden zijn veel grilliger gevormd dan in de linkertak, en je ziet hier ook – net als in Wire Pass slot canyon – dat er takken e.d. hoog tussen de rotswanden ingeklemd zitten. De rechterkant was leuker en we zijn hierin wat verder doorgelopen.

Toen de terugweg. Zolang je tussen de rotsen zit valt het allemaal wel mee. Maar op een zeker moment moet je weer door de volle zon. We hadden geen idee hoe ver het was, en het was een behoorlijke wandeling. De meer dan 3 liter vocht was gelukkig net genoeg om weer bij de auto te komen.

Prachtige wandeling, mooie slotcanyons, de moeite waard!

Tijdens de terugtocht konden we mooi afkoelen en we kwamen frisjes weer terug in Page. Nog even wat drinken gehaald en vanavond maar uit eten, het is gewoon te warm om te koken hier.

Ondertussen lopen we ook al te leuren met onze kampeerspullen, we laten morgen alles hier achter. Zelfs de tent, want die is aan het eind van zijn leven...

Morgen naar Mesquite NV

Vandaag gereden: 100 mijl