vrijdag 7 juni

Allereerst iedereen bedankt voor de felicitaties! Ik heb een mooie dag gehad!

Gisteravond hebben we nog een stukje buiten de campground gelopen, en werden we weer eens geconfronteerd met hoe wreed de natuur is. Een Osprey kwam met haast overgevlogen met iets in zijn poten. Er achteraan een hele boze Robin. Ze landen beiden in een boom, de robin maakte erg veel lawaai. Hieruit maakten wij op dat de Osprey een jong had gestolen en die peuzelde hij/zij lekker op. Dezelfde Osprey zat even later, toen we terugkeerden naar onze plek, heel erg boos naar mij te schreeuwen, waarschijnlijk kwamen we in de buurt van het nest. Ik ben onder maar onder de bomen gebleven, om niet aangevallen te worden.

Vanochtend weer erg vroeg wakker, ons luchtbed lekt nog steeds, dus lagen we weer op de grond. We dachten dat het aan het dopje lag, dus die is verwisseld en vanavond hebben we hem weer opgepompt. Het ziet er niet goed uit, hij lekt nog steeds. Omdat we het lek niet kunnen vinden halen we morgen in Cody maar weer een nieuwe…10 dagen op de grond slapen is wat teveel van het goede!

We zaten even voor 7 al in de auto, want we hadden een afspraak met Alida en Jan bij de trail naar de Fairy Falls. Dat was 2.15 uur rijden, maar in Yellowstone weet je nooit hoe lang het echt duurt. Meestal lopen er wel bisons op de weg en daar kom je dan niet omheen. Of er loopt een beer en die moet dan op de foto…
Niets van dit alles! De bisons liepen netjes in het gras en beren hebben we op de heenweg niet gezien.

Omdat alles zo voorspoedig ging, hebben we een stop gemaakt bij Mammoth Hot Springs en bij de Artists Paintpots, leuke wandeling, mooie bubbelde poelen.

We hadden nog tijd over dus hadden we bedacht om een kleine omweg te nemen langs de Firehole Falls. Op de helft van die omweg liep opeens Jan voor onze auto langs. Alida zat in de auto te wachten en was helemaal verrast ons te zien! Samen zijn we verder gereden naar ons doel van vandaag: een goede en mooie foto maken van de Grand Prismatic Spring:
Grand Prismatic Spring is de grootste hot spring in Yellowstone en is de op 2 na grootste hot spring in de wereld. De 2 grootsten liggen in New Zeeland. In het midden zie je een diep blauwe kleur met eromheen een valer blauwe, dan een groene band gevormd door groene algen. Aan de buitenkant vindt je geel, overgaand in oranje met rode stukken in de buitenste rand.
Om een goede foto van bovenaf te krijgen moet je een stuk van een trail lopen, en dan tegen een berg opklimmen. We hadden dit 2 jaar geleden ook al eens gedaan, maar de klim is vrij zwaar en we zijn toen eerder gestopt. Op mijn foto’s zag je 2 verbrande bomen en ik wilde nu een foto zonder die bomen. Alida en Albert zijn gestopt op de plek waar wij 2 jaar geleden de foto hadden gemaakt. Ik ben met Jan door geklauterd tot een plek boven die bomen. En we hebben prachtige foto’s gemaakt! 2 jaar geleden zag je amper waar het pad begon, nu is het een echt pad. Er is daar een bosbrand geweest en er liggen veel bomen, als die er niet lagen kwam je niet omhoog, veel te stijl.

Voordat we de trail zijn gaan lopen hebben we eerst gebak gegeten ter ere van mijn verjaardag, en Jan heeft voor thee gezorgd, met een waterkoker die op de accu van de auto wordt aangesloten. Ook hadden ze een kadootje voor me meegenomen, een kaartje, de laatste herdenkingsmunt met Beatrix erop en een doos stroopwafels, mmmmm
Nadat we de trail hebben gedaan, zijn we rustig teruggelopen, gezellig nog even gekletst en het verdere verloop van onze reizen besproken.

Tegen enen zijn we ieder weer een kant opgegaan, wij wilden langs het Yellowstone Lake, want die weg was 2 jaar geleden dicht. Erg groot meer, nog raarder is dat als de vulkaan uit zou barsten, dit de plek is waar dat gaat beginnen. De aardkorst is onder het meer op zijn dunst (zo’n 10 km) Je kan je niet voorstellen dat zoiets zou kunnen gebeuren en het is dan ook een erg grote vulkaanmond.

We wilden wat eten maar het stikte er van de steekmuggen dus we zijn maar doorgereden. De volgende plek was de Mud Volcano, enorme kolkende modderpotten. Het ruikt hier ontzettend naar zwavel, geen mug te bekennen, dus hier maar een broodje gegeten. Zowel 2 jaar geleden, als nu liepen er wel bedelende raven, iedereen geeft ze wel iets!
Ook hebben we nog even gekeken bij de Sulphur Caldron, daar kookt de modder en wie weet wat nog meer, het water is bijna net zo zuur als accuzuur. Je komt hier dus ook niet in de buurt, je mag alleen van bovenaf kijken. Indrukwekkend!

Maar weer verder noordwaarts, de Dunraven pass, ook die konden we de vorige keer niet doen. Er was een enorme opstopping aan het begin. Oorzaak: beertje nummer 8. Een nog vrij jonge zwarte beer. We konden niet stoppen, er was geen plek. We hebben hem wel gezien, en ik heb een foto van zijn achterwerk.

De Dunraven pass is een leuke pas om te rijden, alleen heeft een bosbrand hier goed huis gehouden. Mooie uitzichten, wel wat oponthoud, want de weg wordt gerepareerd op het moment.

We waren tegen half 4 op onze bestemming: Roosevelt Lodge, voor een Roughrider Cabin. Toen ik vroeg om een mooie cabin omdat ik jarig was, heeft ze speciaal een uitgezocht en we hebben een grotere cabin als verwacht. De cabin is geweldig! Net of je teruggaat in de tijd. Het zijn zeer goed onderhouden authentieke cabins met zelfs een potkachel op hout als verwarming, opgemaakte bedden en handdoeken. De douche is even verderop. We zullen vast een goede nachtrust krijgen.

In de buurt van onze cabin kwamen we nog een hele mooie Yellow Bellied Marmot tegen, ik kon er vrij dicht bij komen.

We hebben nog even een rondje gelopen in de hoop op wild, het enige wat we zagen waren bisons en een paar pronghorns.

Morgen via de Beartooth Highway en de Chief Joseph Byway naar Cody

Vandaag gereden: 177 mijl