vrijdag 13 juni

Midden in de nacht begon het flink te waaien. Onze tent zit echter goed vast en ons vorig exemplaar heeft al meerdere keren in een storm gestaan, dus ik maakte me geen zorgen.

We wilden vroeg opstaan dus tegen 6 uur toch maar uit bed. Toen bleek dat onze buren al anderhalf uur wakker waren. Ze hadden een hele grote Amerikaanse bungalowtent met veel gaas, die vast zat met een paar knullige harinkjes. Het gevaarte was anderhalf uur daarvoor al ingestort. Ze hadden hem weer opgezet, maar durfden er niet meer in te gaan slapen. Ze vroeg naar de weersvoorspelling en die zag er niet te best uit. Harde wind! 30-50 Mph.

Wij hebben ons tentje ingepakt en zaten tegen 7 uur in de auto. De 12 op! Prachtige uitzichten, weinig wild, alleen een kudde Deer.

We zijn hier en daar gestopt, het was echter te heiig voor mooie foto’s en het waaide erg hard.

We wilden kijken of Spooky en Pee-a-boo voor onze auto haalbaar was, maar hebben dit plan maar laten varen wegens de bodemvrijheid die nodig zou zijn. In plaats daarvan zijn we naar Devils Garden geweest: een erg mooi plekje in de Grand Staircase Escalante National Monument (GSENM). Het gebied is maar klein, maar ook heerlijk rustig. Je loopt hier tussen vele reuze zandsteenfiguren op grote sokkels. Ook zagen we nog een Arch, ik heb hem van 2 kanten gefotografeerd, durfde er alleen niet onder te gaan staan.

De Hole in the Rock Road was trouwens goed bereidbaar, alleen behoorlijk washboarded.

Toen weer verder op de 12. We hebben onderweg naar brood gezocht, maar niet echt gevonden. We zijn in Tropic beland waar we een stokbrood, aardappelsalade en biefstuk vonden, we hadden nog worstjes van gisteren dus dat wordt de maaltijd.

Brood voor morgenvroeg hebben we niet gevonden, maar we hebben altijd een fabrieksbrood bij ons waarmee we tosti’s kunnen maken, dat wordt dus het ontbijt.

Na de inkopen naar het BLM kantoor om informatie in te winnen voor de plannen van morgen. We waren van plan om via de Skutumpah Road naar Willis Creek te rijden. Alsof de duivel ermee speelt: onhaalbaar! Vanaf deze kant moet je een hoge zandheuvel op en er ligt heel erg veel zand. De kans dat je vast komt te zitten is vrij groot. De Cottonwood Canyonroad is wel bereidbaar, alleen in het midden zanderige stukken. De plannen moeten dus weer worden bijgesteld. We hebben nog wel even zelf gekeken naar die heuvel en dat zag er erg zanderig uit.

Omdat de Cottonwood Canyonroad wel bereidbaar was, zijn we naar de Grossvenor Arch gereden, die stond ook al een tijdje op het lijstje. Ik had geen beschrijving bij me en dacht dat het op 7 mijl van Kodachrome lag, Het bleek 17 mijl te zijn. De weg was inderdaad goed te rijden, wel washboarded en we moesten door een plas water heen.

Een mooie Arch met een dubbele boog, erg hoog en breed. De kleuren waren ook prachtig!

Na dit bezoekje terug naar Kodachrome, waar we gaan overnachten. De campground is helemaal vol, gelukkig hadden we al tijden geleden gereserveerd. We hebben dit park al eerder bezocht, en dat was maar goed, want de wind is met ons meegereisd. Geen wandeling gemaakt dus.
Tijdens het eten koken veroorzaakte de wind ook behoorlijk wat problemen, alles vloog weer eens door de lucht. Ook tijdens het eten hadden we de nodige windstoten, je moest alles vasthouden anders was het weg. Worst met een beetje zand is trouwens ook best lekker weten we nu! En toen we een kop koffie wilden zetten vloog het filtertje van tafel. We hebben dus ieder maar een half kopje gehad, want de koffie is bijna op. Morgen maar even nieuwe halen.

De nieuwe plannen voor morgen: vanaf hier naar Cedar Breaks, misschien Losee Canyon meepakken en dan naar Kanab.

Vandaag gereden: 165 mijl (waarvan 45 mijl dirtroad)