donderdag 11 maart 2010

Ik heb nog steeds wat last van het tijdsverschil. Ik was gewoon om 4 uur vanochtend al klaar wakker, ben toch nog maar even blijven liggen, maar tegen half 6 was het slapen wel gedaan.
Opgestaan, even buiten roken, koffie gedronken, even op internet gekeken en ontbeten, en om 8 uur uit gecheckt.

De rit ging eerst door Zion NP, een geweldig mooie route door enorm hoge rode rotsen, vanaf 31 maart is het hier behoorlijk druk en dan is het een reis van een paar uur. Je moet door een oude tunnel, en die is nogal smal en laag, en er mag altijd maar 1 kant tegelijk door de tunnel. Nu hoefden we maar 4 minuutjes te wachten.

Na Zion op weg naar Bryce Canyon, via de Red Canyon. En daar had ik voor mezelf een speciale opdracht. Vorig jaar heb ik een erg mooie foto gemaakt van de Red Canyon, die hangt nu op linnen in de woonkamer. Dit jaar heb ik nog 1 gemaakt, maar dan met sneeuw. Ik heb m’n best gedaan om hetzelfde plaatje te krijgen en die komt dan naast de andere.

Bryce Canyon ligt in het zuidwesten van de staat Utah en is een van de meest bijzondere natuurwonderen van Amerika. Het park is 145 km2 groot en ligt op een hoogte van 2500 tot 2800 meter.
In het centrum van het park strekt het Amphitheater zich uit: een bijna rond bekken waar een door weer en wind getekend betoverend landschap met duizenden rotsnaalden en punten de indruk wekken van een versteend theaterensemble op een enorm openluchttoneel.
Bryce Canyon is ondanks zijn naam geen kloof, maar de verweerde kant van de Pink Cliffs, een 50 tot 60 miljoen jaar oud rozekleurige formatie van het Coloradoplateau.
Het gesteente bestaat uit fijnkorrelige zachte sedimenten, afgewisseld met harder kalksteen en dunne lagen minder erosiegevoelig lei- en zandsteen. Als gevolg van de diverse samenstelling loopt de snelheid van de verwering uiteen, waardoor de voor Bryce kenmerkende hoodoos tot stand komen- bijzonder gevormde punten, torens en naalden.
Behalve de bizarre vormen maken de verschillende kleuren het gesteente zo fascinerend.
De rode kleur wordt veroorzaakt door ijzeroxide, waar het gesteente lichte kleuren heeft, is het ijzer meestal uitgewassen. De paarse en lila kleuren worden veroorzaakt door mangaan.
De wanden bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen

Het was erg koud in Bryce, de gevoels temperatuur lag op -17 graden Celcius, dus muts op en een zonnebril want de zon schijnt wel en behoorlijk fel...Er lag ook een enorme hoop sneeuw, op sommige plekken zeker wel een meter! We hebben erg mooie foto’s gemaakt vanaf een paar uitkijkpunten.
We zijn niet te lang gebleven, want het was er echt koud!
Bryce had ik al gezien in 2008, maar met sneeuw is het daar nog veel mooier

Toen door naar de Cottonwood Canyonroad, toen we aan het begin van de weg stonden zagen we het al: niet berijdbaar. Een grote natte modderboel. En dat 44 miles lang.
Dus naar de Kodachrome Basin State Park:
Het belangrijkste kenmerk van Kodachrome Basin State Park is de aanwezigheid van veel rotspilaren, die meestal “chimneys” of “sand pipes” worden genoemd. De pilaren zijn uniek in de wereld en bestaan uit Entrada zandsteen. Waarschijnlijk zijn ze 65 miljoen jaar geleden ontstaan uit onderaardse bronnen. In totaal zijn er 67 pilaren, waarvan de hoogte varieert van 2 tot 52 meter. De pilaren bestaan uit beige gekleurde rotsen, waarin ook rode, gele, roze en witte tinten voorkomen. Het park heeft haar naam gekregen in 1948 van een expeditie van de National Geographic Society, vanwege de mooie foto’s die je hier kan maken.

Het is een klein park, maar wel een die de moeite waard is om een bezoekje te brengen, veel mooie kleuren en ook de sandpipes zijn indrukwekkend, als je een stukje van de grond pakt dan verpulver je het zo, dus je vraagt je af waarom dat er nog steeds staat. Ze zijn echt poreus.

Aan de ranger van het park hebben we nog even gevraagd hoe de Cottonwood Canyonroad was en of wij die konden berijden. Zijn antwoord: ik zou het niet proberen, je zit binnen een paar miles vast en komt er niet weer uit. Albert wilde eigenlijk heel graag die mooie witte auto helemaal bedekt hebben met rode modder, maar gelukkig had het verstand voorrang dus niet gedaan.

Omdat we die weg niet konden rijden moesten we een stuk terug rijden over dezelfde weg die we vanochtend ook reden. In dit gebied zijn niet zoveel wegen, dus vaak moet je dan weer een stuk terug rijden.
We zijn nu in Kanab, Utah. We hebben eerst even een supermarkt opgezocht om broodjes voor morgen te kopen. Morgen gaan we met een gids naar de White Pocket, een weinig bezocht en moeilijk te bereiken gebied, vandaar dat we een gids hebben geregeld.

Vanavond eten bij de mexicaan, er moet hier een hele goede zitten. Die van 2 jaar geleden bestaat helaas niet meer, terwijl het daar ook erg goed was.

En nu nog even het beantwoorden van de vragen:

Jorrit: ze hebben wel sla in de airplane, met hele lekkere dressing, maar die ijsjes gingen er ook wel in. Als ik terug ben eet ik wel weer sla met appelazijn, die kilo’s gaan er echt af dit jaar!

Wim en Marie: Ja hoor, we hebben ook truien en mutsen en handschoenen bij ons, maar ook zonnebrandcreme en een zonnebril. Op alles voorbereid dus...

Suus; ik zal niet teveel eten en drinken (minder cola in de vodka???)

Lysanne: Je kan ook gewoon een slokje nemen van iemand anders, want die bekers worden hier nooit XXS. Bovendien is het hier ook nog normaal dat je voor dezelfde prijs onbeperkt fris kan drinken (free fill)

Morgen meer.......