zondag 14 maart 2010

Het begint bijna cliche te worden, alweer vroeg wakker!
Even op internet, ontbeten en toen wisten we niet wat we moesten doen!
We hebben alles of al gedaan of al gezien, en in Page zelf is niets te doen. Het plaatsje bestaat uit hotels, restaurants en kerken, wel 12 op een rij. (Dat zie je trouwens in praktisch elke plaats, het staat er vol met allerlei kerken, je kan geen geloof bedenken of er is wel een kerk van)
Bovendien werkt het weer ook even tegen: gisteravond stormde het en toen Albert vanochtend naar buiten keek zei hij dat de auto wit was. Ik uitleggen dat hij vanaf het begin al wit was, maar hij was dus extra wit, er lag een laag sneeuw op.
We hebben dus maar rustig aan gedaan met vertrekken en zo zaten we om 9 uur in de auto.
Het einddoel was Jacob Lake, het begin van de toegang naar de North Rim van de Grand Canyon. De Grand Canyon is niet te bereiken, de SR67, de toegangsweg, wordt niet geschoven en er ligt een dik pak sneeuw. Je zit dan ook vrij hoog, op 7800 ft (ongeveer 2600m) De weg gaat pas half mei weer open.

Eerst zijn we nog even wezen kijken bij de Horseshoe bend, waar de rivier de Colorado een bocht maakt. We waren hier vorig jaar ook al geweest, maar het blijft een mooi gezicht, het enige nadeel is dat er behoorlijke dalingen en stijgingen in het 1,2 kilometer lange pad zitten en dan ook nog door mul zand, en je zit op hoogtes waar de lucht veel ijler is en dat merk je dus wel. Omdat het niet warm was viel het deze keer nog wel mee, vorig jaar dacht ik dat ik nooit weer boven zou komen.

Toen door naar Lee’s Ferry. Dit is de plek waar vroeger de mormonen met een veerboot de Colorado overstaken om te kunnen trouwen in Utah, waar polygamie toegestaan is (elke mormoonse man mag 4 x trouwen, de vrouw “natuurlijk” maar 1x)
We hebben een korte hike gedaan en de oude stoomketels en de in 1924 gezonken veerboot zien liggen. Tegenwoordig is dit een gebied waar veel gevist wordt en tevens is het een startpunt voor mensen die in een rubberboot de Colorado afvaren.

En weer verder over de alt-89, de oude verbindingsweg tussen Kanab en Page.
We kwamen langs cliff-dwellers, daar maakten mensen vroeger overnachtingsplekken door muurtjes te maken tegen grote gevallen stenen, en als de steen groot genoeg was en gunstig genoeg lag, zelfs huisjes.

Verder naar Jacob Lake, onze overnachtingsplek. Hier leven de Kaibab squirls, een unieke eekhoornsoort die alleen in dit gebied leeft. Ze zijn donkergrijs met witte starten.
We hebben 1 gezien, direct bij aankomst, helaas erg hoog in een boom, maar wel op de foto. We hebben nog een behoorlijk eind door de sneeuw geploeterd, maar niet 1 eekhoorn, wel natte voeten, er vloog er nog een geweldig mooie adelaar over maar vanwege de bomen niet op de foto. We hebben wat pinda’s gestrooid onder 2 bomen, toen we terugkwamen waren ze weg. Dus toen we gingen eten bij de bomen naast de auto weer pinda’s gestrooid. We hebben heerlijk gegeten en als toetje de “best cookies of the west” geprobeerd. Die cookies zijn hier nogal beroemd, dus die moesten we proberen en inderdaad, heerlijk! Bij terugkomst lagen de pinda’s er nog, dus aangezien ik toch vroeg wakker ben, ga ik morgenvroeg wel kijken en als ze wel weg zijn nieuwe strooien en dan in de auto wachten wat er komt...

Het hotel ligt trouwens prachtig, midden in de bossen.
We hebben een grote kamer, we hadden een King bed gereserveerd maar een stuk van het hotel is bezweken onder de sneeuw en ze hadden alleen maar een grote ruime kamer met 2 queen bedden, maar ook die zijn van een groot formaat dus dat is niet zo’n probleem.
Wat ook erg grappig is is dat we na Las Vegas geen donsdek meer hebben gezien. In alle andere hotels hebben ze nog gewoon ouderwets lakens en een wollen deken met eroverheen een soort quilt.

We hadden de hotels echt goed uitgezocht, we zijn nog niet 1x teleurgesteld.
De mooiste plekken waren toch wel de lodge bij Zion en deze. Het zijn beide lodges die in de zomer erg duur zijn en je moet er zeker een half jaar vantevoren reserveren als je een plekje wilt....

Morgen terug naar Sin City.......
O ja, Sil: je borrelnoten waren heerlijk!