vrijdag 12 maart 2010

Weer erg vroeg wakker, dit hotel is inclusief ontbijt en voor Amerikaanse begrippen was het behoorlijk uitgebreid. Tegen half 7 ontbeten en broodjes gesmeerd voor onze trip van vandaag naar de White Pocket. De gids verwacht ons om half 9. Het is behoorlijk koud vandaag, vanochtend was het -7 en tegen 9 uur zal het -4 zijn om op te lopen naar +9 in de middag. Dus we doen t-shirts aan met een trui eroverheen en dan nog een jas en dan kan je in de loop van de dag iets uitdoen. Als de zon goed schijnt heb je weinig last meer van de kou...
Amerikanen zijn behoorlijk bezig met het broeikaseffect, als je tenminste alle kaartjes op de hotelkamer ziet, handdoeken vaker gebruiken, niet elke dag schone lakens (net alsof je dat thuis wel doet) maar aan de andere kant zijn ze erg verspillend. Voor het hotel zijn een zwembad en een hottub en die blijven de hele nacht op temperatuur, niet afgedekt, geen mens die erin gaat want als je eruit komt bevries je, maar blijkbaar denken ze helemaal niet na over hoeveel energie dat wel kost!
De white pocket:
In een zeer afgelegen gedeelte van Vermillion Cliffs Paria Wilderness National Monument ligt een klein maar wel verbluffend mooi stukje natuur, het rotsplateau White Pocket. Het gebied bestaat uit versteende zandduinen in de meest fantastische vormen; je ziet hier lange vloeiende lijnen van dieprood zandsteen, met witte lijnen daar tussendoor. Grillige gevormde geelgekleurde vlakken. En grauwwitte kappen die doorsneden worden door rechte lijnen in een ruitvormig patroon. De rode, roze en gele kleuren van het gesteente zijn afkomstig van mineralen die hier via het grondwater in de steenlagen zijn doorgedrongen. Hier en daar groeien een paar struiken en zelfs enkele kleine bomen, die zorgen voor een erg mooi contrast met de rotsen. Het plateau heeft een doorsnede van minder dan 1 kilometer.
Sommige stukken van de stenen lagen zijn volledig gedraaid, net als een enorme chocolade cake. Het is bijna niet te geloven dat deze rotsen niet door mensen gemaakt zijn en dat het alleen maar hele oude versteende zand duinen zijn.
Ongeveer 0,5 mijl ten westen van het plateau staat een grote alleenstaande rots, een monoliet, die door de plaatselijke ranchers White Pocket werd genoemd. “White” vanwege de dominante aanwezigheid van witgekleurd zandsteen, en “Pocket” vanwege de natuurlijke poelen die hier veel voorkomen. Het hierboven genoemde zandstenen plateau had oorspronkelijk geen naam, maar wordt nu meestal ook White Pocket genoemd.
Het bereiken van dit gebied is met een gewone auto niet te doen, ook met een 4w drive wordt het zelfs afgeraden, omdat je door erg diep zand moet rijden waar je erg makkelijk in vast komt te zitten. Op hulp hoef je niet te rekenen, het gebied wordt spaarzaam bezocht, dus je bent op jezelf aangewezen. Ook je mobieltje heeft hier geen ontvangst, maar dat is in veel gebieden hier het geval.
We hadden een dus een gids geregeld, Terry Alderman, we moesten ons om half 9 melden bij zijn winkel in Kanab. Toen we aankwamen om 8.15 stond hij al klaar met zijn enorme Chevrolet, 20 jaar oud maar wel een echte 4wd. De auto die wij hebben is een “snelweg” 4wd, dus absoluut niet geschikt voor het gebied waar we heen gaan. De normale weg, die hij altijd neemt, is onbegaanbaar dus we gaan het proberen vanaf de “bovenkant”. Hij weet niet of het gaat lukken, maar we gaan het proberen.Het eerste stuk gaat gewoon over normale weg en die rijden we met onze eigen auto, achter hem aan. De auto laten we staan waar we het asfalt gaan verlaten. Dit doen we omdat dit al halverwege onze volgende eindbestemming is en zo hoeven we geen extra 50 mile te rijden.
Na ongeveer 50 miles verlaten we het asfalt en stappen over in Terry’s auto. En al heel snel weten we zeker dat het goed was om een gids te huren. Het is zowiezo een dirtroad, enorme gaten, gleuven, alles washborded en dit 10 miles lang. Onderweg komen we op een punt waar ze vorig jaar californische condors hebben uitgezet die het hier goed doen.....Een condor heeft een vleugelwijdte van 3 meter dus het zijn aardige vogeltjes! Ze vliegen boven de rotsen en we hebben er zeker 20 geteld. Na die 10 vrij goed onderhouden Arizona miles komen we op het grondgebied van Utah en daar wordt de weg niet onderhouden en dat hebben we geweten! 25 miles kermiswegen, een en al hobbels en bobbels, stenen, rotsen, blubber, diep zand, we hebben echt kennis gemaakt met wegen die onze auto gewoon niet aankan. Terry vertelde dat hij regelmatig overmoedige vastgelopen toeristen uit het zand sleept. We zijn de hele weg maar 1 auto tegengekomen , en dat was op de terugweg. Ook zijn er erg veel afslagen, en nergens staan bordjes, dus als je hier niet bekend bent dan verdwaal je gewoon.
Het gebied zelf was prachtig, allemaal kleuren in elkaar gedraaid. Pockets met water erin want het is nog vochtig. Over een paar weken zijn alle pockets leeg. Terry had zelf ook zijn camera meegenomen, want hij was nog nooit zo vroeg in dit gebied geweest en hij had nog nooit zoveel water gezien. Waarschijnlijk waren wij de eerste bezoekers van dit jaar... Normaal gaat hij hier nooit heen voor half april...
We hebben een geweldige dag gehad met veel leuke verhalen van terry, als je iemand bij hebt die het gebied kent dan hoor je veel meer. Ook vond hij onderweg nog een moki marble, dit is een steen die alleen voorkomt in een deel van utah en arizona en op de maan, verder is de steen nooit ergens gevonden, ze zijn vrij zeldzaam dus. Ik neem hem mee naar huis....De steen werd vroeger door de indiaanse medicijnmannen gebruikt voor helingen en als je hem breekt dan zit er zandsteen in waar de vroegere indianen hun muurschilderingen mee hebben gemaakt. Je weet nooit welke kleur erin zit, die kan geel, rood of bruin zijn... Ik ga niet kijken, hij komt gewoon bij mijn verzameling steentjes.
Tegen 4 uur waren we weer bij onze auto, en na ongeveer een uur rijden door de Vermillion Cliffs zijn we beland in Page.
Morgen de Wahweap hoodoo’s en de Rimrocks. Het is nog niet zeker of we de Lower Antelope canyon kunnen bezoeken. Het is hier erg nat geweest en dan kan er water in staan tot kniehoogte