maandag 2 juni

Gistermiddag lekker in het zwembad gezeten, kletsen met een stel Nederlanders die een wegbrengcamper hadden en van Chicago naar Denver moesten. Ook nog wat gekletst met mensen uit Florida die er stonden met een enorme camper (model stadsbus) met een net zo grote aanhanger met als inhoud een auto, een motor en een trike. We hebben even gegluurd, prachtige trike! Foto maken wilde helaas niet.
We waren heerlijk afgekoeld en hebben gegeten en nog een tijdje lekker in het donker gezeten. De sterren stonden er weer, alleen niet zoveel als voorgaande nachten.

Lekker slapen, dachten we. Dat lukte tot een uur of half 4. Toen zat Albert opeens rechtop te schreeuwen dat het regende. Ik, slaapdronken, regen? Ja, regen! En toen zei hij er achteraan, dat kan helemaal niet want ik zie de sterren…..Ik snapte er niets van, voelde aan de tent…droog! Dus ik ging weer liggen en wilde verder slapen. Albert helemaal boos: het zijn de sprinklers. Ik dacht ja, prima, laat me maar slapen want ik voel nergens water. Albert dus wel, maar dat had ik niet door. Hij kruipt dus helemaal bloot de tent uit en ik dacht oh, dan moet ik ook maar opstaan, want er zal wel iets aan de hand zijn. Broek aan, shirt aan en eruit, zo met de voeten het water in. De sprinklerinstallatie op ons plekje was dus niet uitgezet. Maar ja, waar zit de knop? Gelukkig kwam toen de buurman, wakker geworden door ons tumult, eraan en hij vroeg hebben jullie licht? Mijn zonnezaklantaarn hadden we bij de Caverns in de zon laten liggen en die had net even wat teveel zon gehad (je kon er een eitje op bakken) dus die was net overleden. Maar er was nog een ander lampje en de man zette voor ons de schakelaar om, wenste ons succes en liep terug naar zijn tent. Zegt Albert: ik sta in mijn blote kont...geen idee of die man dat ook heeft gezien maar achteraf lig ik er nog om in een deuk!

Vervolgens slaapzakken de tent uitgehaald…NAT, Albert zijn kussen: NAT, luchtbed: DRIJFNAT…alles over de palen gegooid en toen met een handdoek de tent in…er stonden gewoon plassen water in. Alles dus maar gedweild en eerst op een stoeltje gaan zitten.

Na een half uurtje was de tent wel weer droog, dus ik bedacht dat we best wel op een handdoek zouden kunnen gaan slapen, de kussen waren bijna droog. Dus de tent maar weer in en op een handdoekje slapen, dat is dus hard! Even later begon het wat te waaien en ik kreeg het koud. Dus toch maar weer de slaapzakken gepakt en zo zijn we de rest van de nacht doorgekomen.

Tegen 6 uur opgestaan, de boel ingepakt, afscheid genomen van onze lachende buren en op weg naar Roswel.

Roswel: de mythe van de gelande aliens: ik verwachtte een luk dorpje gewijd aan de aliens. Niets van dat: gewoon een middelgrote stad met bijna geen verwijzing naar aliens. Af een toe een groen poppetje, maar meer ook niet. Gewoon teleurstellend.

De weg erheen was vreselijk saai, een uur rijden door een kaal en dor landschap. Zelfs een Boeing 747 zou hier zonder schade kunnen landen. De weg na Roswel was nog erger, anderhalf uur rijden met een snelheid van 70 mijl, niets te zien, praktisch recht. Slaapverwekkend.

Bij het eerste tankstation, 105 mijl na Roswel dus, zijn we gestopt voor een koffiepauze en om weer wakker te worden.

In de buurt van Albuquerque hebben we nog een stuk van de route 66 gedaan. Ook dit viel ons erg tegen. We verwachtten eigenlijk iets soortgelijks van wat je tussen Seligman en Kingman ziet, maar dit was gewoon een weg die naast de Interstate liep.

Op weg naar Bernaililo hebben we een stukje van de Turquoise Trail gereden en zijn via een bergpas naar de camping gereden. Mooie uitzichten en prachtige huizen in adobe stijl.

Aangekomen op de camping, en gewacht op Conny, die na 3 kwartier ook aankwam. Eerst even bij gekletst en toen boodschappen gedaan.

We hebben voor het eerst de bbq gebruikt, hij voldoet prima!
Morgen naar Santa Fe via de Turquoise trail.

Vandaag gereden: 250 mijl